به نسیمی که بر صورتت میخورد فکر کن و به برگ هایی که با لمس آن ,از شادمانی میرقصند. به آبی فکر کن که در اثر وزش نسیم می لرزد و و آرام و قرار ندارد و به انسان هایی که بی خیال از کنار آن می گذرند , گویی که وجودش را حس نمیکنند و به تمام درختان روی زمین فکر کن که نسیم را چون  نوازش مادری دوست میدارند.....

                   و به اندازه ی تمام قطرات آب اقیانوس ها به خودت بنگر

                        بنگر تا خودت را بیابی... خدایت را در خود ببینی

                                 و آنگاه که او را یافتی , بشناسی و بخوانی...

به تک انار خشکیده ی باغچه ی حیاط همسایه بنگر که چگونه تنها و بی کس در بالا ها مانده و به اینکه چگونه زمان را بی دوست و همراه تا بیگاه همراهی می کند و به دلیل خششکیدگی اش فکر کن....

به اطرافت نگاه کن , چه میبینی؟! به آن بیاندیش که هر چه را دیده تواند دید , نعمت است و بس! به چیز های خوب فکر کن , به خودکاری که با آن مینویسی. خودکاری که مال توست....

و فکر کن

       به تمام کسانی که دوستشان داری

                   به آنان که مال تواند.....

   و بدان که

                        آنان نیز روزی به صاحبشان بازمیگردند...

                                                                    متن از "خانم مهدوی اصل"

سلام به دوستای خوبم...امیدوارم از وبلاگم لذت ببرین(البته با مطالبی که در آینده ای نه چندان دور میذارم)